نيلی ( ۳۰ميزان ٩٢) : دايکندى يک ولايت کوهستانى وصعب العبور بوده ومردم عمده ترين مشکل خود را نبود سرک قير، توجه نکردن به امور بازسازى، ناامنى در برخى ساحات و بيکارى عنوان نموده از دولت ميخواهند که در رفع اين مشکلات توجه جدى نمايد.
اين ولايت از جملۀ مناطق مرکزى بوده و حتی يک وجب سرک قير هم وجود ندارد.
مردم ميگويند که در شهرهای دیگر کشوراز وسایل حمل ونقل مانند موتر های ٣٠٣ وکاستر استفاده میشود،اما مردم دایکندی به علت خرابی راهها،بیشتر ازموترهای کمکدار کاماز، لاری و فلاينکوچ استفاده مى کنند.  
مشکل مواصلاتى به حدى است که  دربعضی ازمناطق سبب شده است که شمار زیادی از باشندگان ترجیح بدهند، تا با اسب و مرکب سفر نمایند.
درسراسر دایکندی هیچ موتری قادر نیست دریک ساعت بیش از ١٥ کیلومتر راه بپیماید ،حتى درداخل بازار نیلی مرکز دایکندی موتر بدون کمک حرکت کرده نمى تواند.
  محمد علی  رانندۀ فلاينکوچ که درمسیردایکندی-کابل رفت و آمد دارد، ميگويد: ((ما به خاطر نبود سرک وخرابی راه ها ، دو شب درمیان به کابل می رسیم.))
وى مى افزايد که بعضى اوقات، وسايط دچار عوارض تخنيکى شده و منفعتى را که از کرايۀ مسافرين بدست مى آورند، آنرا در ترميم موتر مصرف ميکنند.
فاصلۀ شهرنیلی تا کابل حدود ٤٨٠ کیلومتراست، اما موترهای مسافربری، این فاصله را با سپری کردن بیش از ٣٠ ساعت طی می کنند.
خرابی سرک های دایکندی علاوه بر ضیاع وقت مسافرين، سبب افزایش نرخ مواد وارداتی وگاهی تلفات انسانی نیز ميگردد.
غلام علی یکی ازباشندگان دایکندی می گوید که وى دریک روز شاهد چپه شدن پنج موتر در این مسیر بود که به شمول زنان و اطفال ١٠ کشته وتعدادی هم مجروح برجا گذاشت.
اين راننده مى افزايد که سرکها کم عرض و خامه بوده و  گولايى هاى زيادى دارد که به همين علت، باعث واژگون شدن و سقوط موتر ها به پايين ميشود.
مسوولان محلی از عدم توجه مقامات دولتى شکایت داشته، میگویند که دایکندی از نظر بازسازی در نقطه صفر قرار دارد وهیچ توجهی به آن مبذول نشده است.
اسدالله سعادتی نماینده مردم دایکندی در ولسى جرگه  میگوید که متاسفانه  برای سرکسازی ویا بازسازی سرک ها، بودجه یی درنظر گرفته نشده ومردم دایکندی از این ناحیه به شدت در مشکلات بسر مى برند.
وی افزود: (( ما پیشنهادات زیادی در این مورد داشتیم اما وزارتخانه های مربوطه که برای سرکسازی کار میکنند پلان ویا بودجه برای راهسازی ندارند .))
سعادتى،  دلیل اصلی این مشکلات را بی توجهی مسوولین دولتی  ووزارتخانه ها به این ولایت  می داند واز روند دیگر بازسازی نیز در این ولایت شکایت دارد .
او علاوه ميکند که مردم به ساخت مکتب، کلينيک  و ساير امور عام المنفعه نياز دارند، اما دولت دايکندى را به فراموشى سپرده است.
داکترمحمد رجا، مدیرمسؤول رادیو صدای نیلی می گوید: ((این ولایت قربانی امنیتش شده است.))
 وی علاوه کرد که چون دایکندی همیشه ازامنیت خوبی برخوردار بوده، دولت هم به آن توجه نکرده است.
حبیب الله يکى از متنفذين شهر نیلی ميگويد که دولت مردم را در بخش  بازسازی فريب ميدهد.
به گفتۀ وى، اکثر پروژه ها سه ، چهار بار افتتاح شده وکار آن دوباره به دلایل نامعلوم تعطیل گردیده است .
اين متنفذ به حيث نمونه گفت که  در سال ١٣٨٧ شفاخانه يکصد بستر ولایتی از طرف سید محمد امین فاطمی وزیر صحت عامه تهدابگذاری شد و سال آينده سنگ تهداب آن برای دومین بار نیز توسط همين وزير گذاشته شد.
وى علاوه ميکند که فعلاً بنابر دلایل نامعلومی کار اين شفاخانه متوقف است و خیلی احتمال می رود که برای سومین بار سنگ تهداب آن گذاشته شود.
حبيب الله در مورد سرک درجه دوم این ولایت گفت که  کار آن برای اولین بار در بهار سال ١٣٨٨ شروع شد و برای دومین بار در بهار سال ١٣٨٩ دوباره شروع د، اما فعلاً کار این سرک نیز جریان ندارد و به احتمال زیاد کار این سرک هم برای بار سوم آغاز خواهد شد .
وی ميگويد که فقط شهرک مرکز نیلی پس از گذشت هشت سال وسه بار افتتاح در سالهاى ١٣٨٤ و ١٣٨٧ فاز اول آن در سال ١٣٩١ شروع شده است که معلوم نیست ادامه پیدا کند ویا آنهم با مشکل مواجه گردد .
اين متنفذ افزود : (( بسیار بد است که به دروغ مردم را نوید به بازسازی میدهند وآنرا به انجام نمی رسانند.))
 وی  خاطر نشان کرد که اگر دولت بودجه ای برای ساختن یک پروژه ندارد پس چه لزوم دارد که آنرا افتتاح میکند و اگر بودجه دارد پس چرا ساخته نمی شود؟  
از سوى ديگر، به علت نبود کار، هزاران جوان از دایکندی به کشورهای همسایه به دنبال کار رفته اند و حتی یک کارخانه صنعتی موجود نیست که مردم در آن به کار  گماشته شوند.
محمد عیسی باشندۀ منطقه دشت نیلی که  دو پسرش را به  ایران برای کار فرستاده است ، ميگويد: ((من یک جریب زمین دارم وآنرا بادام کاشته ام وحاصلات آن کفاف روزگارم را نمیکند مجبور شدم که اول یک پسر وبعداً پسر دوم خود را به ایران روان کنم.))
وی علاوه کرد که اگر این کار را نمیکرد ، پس چطور میتوانست زندگی خود را سپری کند.
محمد عیسی افزود  که اگر کار وبار در نیلی پیدا میشد ، پسرانش را به ایران نمى فرستاد وشاید در پهلوی کار درس شانرا نیز میخواندند، اما حالا دیگر پسرانش بى سواد خواهند ماند .
در مجموع مردم ونماینده گان شورای ولایتی ،کارهای انجام شده در دوازده سال گذشته را اندک و ناچیز و مشکلات در بخشهای معارف، صحت و زراعت را همچنان پابرجا خوانده و از دولت مى خواهند که درين عرصه ها توجه جدى کند، در غير آن فاصله بين آنها و دولت ايجاد خواهد شد.
حسین علی منتظری یکی از اعضای شورای ولایتی دایکندی می گوید که هنوزهم نزدیک به هفتاد درصد شاگردان ، از داشتن تعمير مکتب محروم اند. بخش زراعت همچنان به شکل سنتی جریان دارد و راه های مواصلاتی آن  نیز دست نخورده و صعب العبور  باقی مانده است.
وى مى افزايد که دایکندی از کمکهای جامعه جهانی ، موسسات و نهادهای کمک کننده در این دوازده سال بهره ای نبرده و هیچگونه توجهی در بخش های زراعت ،صحت ، معارف ، راههای مواصلاتی ، برق وبازسازی نشده است .
اين عضو شوراى ولايتى گفت : ((شیوه سنتى که برای زراعت و محصولات بکار ميرود، خسارات و زیان های هنگفتی درپی داشته است.))
به گفتۀ وى، اگر با دهاقين کمک شود و زراعت ميکانيزه و مدرن گردد، زراعت رشد قابل ملاحظه نموده و اقتصاد مردم که بيشتر بر زراعت و مالدارى گره خورده، تقويت ميشود.
خیر محمد فیاض یکی از فرهنگیان دایکندی به این باور است که  برخی ساختمانها ودوایر دولتی درحال ساخت وساز بوده، اما هیچ یکی اززیرساختهای اقتصادی مانندنیروگاه برق ، بند آب،کارخانه هاى صنعتی ، میدان هوايی  وسرکهای قیر  و اکتشاف واستخراج معادن درين ولايت وجود ندارد.
فياض ميگويد که طبق اعلام رسمی موسسۀ بین المللی آکسفام؛ هشت ولایت افغانستان در سال  (١٣٨٧ ) دروضعیت بحرانی اقتصادی ومعیشتی قرار داشت که دررأس آن از ولایت دایکندی نام برده شده است.
وى علاوه ميکند: (( به نظر من فعلاً هم وضعیت دایکندی بد تر از آن شده وبهتر نشده است.))