حکومت افغانستان از چند سال بدین سو است که طرح انتقال مسوولیت های امنیتی از نیرو های خارجی به نیرو های افغانی را روی دست گرفته است. از زمان آغاز این پروسه برخی از اعضای جامعه مدنی با مسوول ارشد این پروسه داکتر اشرف غنی احمدزی ملاقات داشتند و نگرانی خود را از این خروج بی موقع با ایشان در میان گذاشتند.
با توجه به صحبت هایی که صورت گرفت پروسه انتقال مسوولیت های امنیتی، یک پروسه برگشت ناپذیر عنوان شد و از همه خواسته شد تا در حمایت از این پروسه همکاری هایشان را با حکومت انجام دهند.
بحث اساسی این بود که با توجه به حضور گسترده تروریزم در افغانستان و به خصوص حضور این نیرو ها در پاکستان، عدم دسترسی نیرو های افغانستان به تسهیلات و تجهیزات نظامی مدرن زمینی و هوایی، تداوم جنگ در کشور، افزایش حملات هراس افکنی و تلفات گسترده نیرو های امنیتی همه سبب می شود تا این پروسه نتیجه ناکام داشته باشد.
در شرایط فعلی دیده می شود که برخی از ولایات افغانستان با حرکات مشکوکی که گاها به نظر می رسد که خود حکومت نیز در آن دست داشته است ناامن شده است و برخی از ولسوالی ها به دست نیرو های تروریستی طالبان افتاده است. این امر نشان می دهد که با وجود همه  صدماتی که این سال ها مردم ما برای ایجاد صلح متقبل شده و نیز هزینه ها و تاوان هایی که هم جامعه ی ما هم جامعه ی بین المللی دیده اند، استراتژی هایی که برای رسیدن به صلح پایدار روی دست گرفته شده بود به ناکامی منجر می شود.
بیش از هفت ماه به برگزاری انتخابات باقی مانده است. کمیسیون مستقل انتخابات، شورای ملی، نهاد های مدنی، احزاب سیاسی و سایر حلقات روشنفکری همواره از حکومت افغانستان و نهاد امنیتی خواسته اند تا در تأمین امنیت شهر ها و ولایات کشور اقدامات جدی روی دست گرفته شود. نهاد های امنیتی از طریق رسانه ها برای مردم افغانستان اطمینان می دهند که وضعیت امنیتی رو به بهبود است اما آنچه دیده می شود کاملا وضعیت عکس آن است.
عدم صداقت و تعهد نیرو های امنیتی برای تأمین امنیت کشور خود سوال بر انگیز است. این گفته ها و موضعگیری های غیر مسوولانه مبنی بر تأمین امنیت کشور و تقویت نیرو های امنیتی سبب شده تا پروسه انتخابات مختل شود و گفته هایی وجود دارد که در این ناامن سازی حکومت دست بالایی دارد تا در صورت امکان انتخابات سال 1393 را به تعویق بیاندازد.
کشور هایی مثل ایران و پاکستان تهدید بزرگ امنیتی برای افغانستان خوانده می شوند. گروه های تروریستی در این کشور ها تجهیز شده و برای ناامن سازی به افغانستان فرستاده می شوند.
ایالات متحده امریکا در محافل سیاسی بین المللی از امضای توافقنامه امنیتی با جانب حکومت افغانستان صحبت می کند و عدم امضای این توافقنامه را تراژدی برای افغانستان می خواند. پرسش این است که آیا لازم است به خاطر امضا و یا عدم امضای توافقنامه امنیتی میان دو کشور، مردم افغانستان قربانی این بازی گردند. بدون شک در این ناامن سازی نیرو های بین المللی به خاطر عدم همکاری و تعهد شکنی مسوول هستند.
شخصیت ها و افرادی که از پروسه انتقال مسوولیت های امنیتی حمایت می کردند امروز از این موقف کنار می روند و علاقمندی چندان به کار را ندارند. آیا این کار شرافتمندانه است که یک پروسه مهم ملی را مورد معامله قرار دهد؟
ما به این باور هستیم که شرایط امنیتی کشور به دلیل کم کاری و عدم تعهد حکومت نسبت به شهروندان وخیم تر شده است. نبود استراتژی های کارا و دقیق امنیتی شرایط را برای فعالیت بیشتر تروریستان مساعد ساخته است.
این امر سبب شده تا تعهدات توکیو در قبال افغانستان و فعالیت هایی که برای دهه تحول کشور روی دست گرفته شده است تطبیق نشود. شرایط جامعه جهانی برای تعهدات توکیو یکی از بحث های جدی است. مبارزه با فساد، تأمین امنیت و صلح برای مردم، کاهش خشونت علیه زنان، جلوگیری و کشت و قاچاق مواد مخدر از موارد است که حکومت افغانستان تا حال برای رفع آن راه حل دریافت نکرده است و همین سبب شده است تا جامعه جهانی اعتماد چندانی نسبت به این دولت نداشته باشد و بیشترین کار خود را صرف وقت کشی در کشور داشته باشد تا زمانی که بحث خروج مطلق این نیرو ها مطرح شود.
دولت باید برای تأمین جان شهروندان افغانستان هرچه زود تر برنامه های کارا و موثر را برای پاک سازی و تصفیه شهر ها و ولایات از وجود تروریستان روی دست گیرد و از فریب دادن شهروندان از طریق رسانه ها و اعلان های تجارتی پرهیز کند. جعل و تزویر، وارونه جلودادن شرایط، استفاده از تکتیک های نادرست، اطمینان به نفس کاذب سرنوشت کشور را به تباهی می کشاند و پروسه تعهدات توکیو را به ناکامی منجر می سازد.
 
قابل يادآورى است که اين نوشته نظر نويسنده را انعکاس ميدهد ، نه نظر اداره پژواک را .