شبرغان (پژواک،١٧ اسد ٩٢): "شوهرم که طالب بود، شب ها گُم مى بود و مه با اولادهايم، ده انتظار او بوديم، کدام شبى که بخانه مى آمد، مى ترسيديم که پوليس دستگيرش نکنه؛ مگرحالى زندگى آرام داريم."
اين گفتۀ گلنار است که شوهرش، از صف مخالفان مسلح جدا شده و يکسال قبل به پروسۀ صلح پيوسته و خودش، دورۀ آموزشى قالين بافى را با تعداد ديگرى از زنان در ولايت جوزجان آموخته و اينک فارغ شده است.
گلنار ٤٠ ساله که دو پسر و یک دختر دارد و باشنده قریۀ بی بی مریم ولسوالی درزآب است، میگوید که شوهرش حالا مصروف مزدورکاری است و خودش شش ماه قبل، درکورس قالین بافی شامل شده و اينک قالین بافی را به شکل فنى آن آموخته است.
اين خانم، به آژانس خبرى پژواک گفت که یک قالین شش متره را میتواند در یک الى یک ونیم ماه ببافد و از درک فروش آن، مفاد خوب به دست آورد. مواد بافت دو قالین را با کارگاه کار آن، در اختیار دارد و یتواند که ازطریق قالین بافی به خانواده اش کمک شود.
وى علاوه کرد که ازبافتن یک تخته قالین بدون مصارف تار آن، چهار تا پنج هزار افغانى عايد ميکند. درکورس آموزشی شش ماهه نيز سه قالین بافته که هرکدام آن، هفت تاهشت هزارافغانی قیمت داشته است.
گلنار گفت: "میخايم که قالین بافی ره بری دو پسر و دخترم هم، ياد بتم که مره در قالين بافى کمک کنن و زندگى ما خوبتر شوه."
عبدالحق که فلزکاری را آموخته است، گفت که قبلاً در ولسوالی فیض آباد در صفوف مخالفین کار میکرد و حدود یک ونیم سال قبل، به پروسه صلح پیوست و درشش ماه فلزکاری را آموخت و اکنون در تلاش تهیۀ یک دکان است و میخواهد زندگی خود را ازاین طریق تامین کند.
به گفتۀ وى، این مسلک میتواند در بازتوانی اقتصادی او نقش کلیدی داشته باشد و برای زندگی وى سعادت به بار آورد.
موصوف از ایامی یاد کرد که درصف مخالفین فعالیت داشت و علیه دولت میجنگید.
عبدالحق افزود: "درآن زمان زندگی را با مشقت و دربدری سپری میکردم. همیشه بالای مردم باردوش بودیم و دوسال تمام که باطالبان بودم، به جزاينکه زجربکشم و مردم آزاری ببینم، کاردیگری ندیدم. اکنون از پیشه اى که آموختم، به آینده امیدوارم وخوش استم که ازطریق این پیشه، لقمه نانی به دست مى آورم."
مسوولان شوراى صلح جوزجان ميگويند که از آغاز پروسۀ صلح که تا حال سه سال ميگذرد، بيش از ٤٠٠ مخالف مسلح به اين پروسه پيوسته اند.
بی بی حاجی ظریفه مسوول موسسه انکشاف افغانستان برای افغانها که اين موسسه، دورۀ آموزشى قالين بافى را داير نموده بود، گفت که دراین دوره ٢٠٠ تن اشتراک داشتند و برای آنها دربخش های گلدوزی، قالین بافی، خیاطی، نجاری و فلزکاری آموزش داده شده است.
وى علاوه کرد که درجمع شرکت کنندگان، ١٧٠ زن و ٣٠ مرد شامل بودند که ده تن، مربوط به افراد پیوسته به پروسه صلح و متباقی مربوط به خانواده های بی بضاعت بودند.
به گفتۀ ظريفه، برای این پروگرام آموزشی، ١٠ میلیون افغانی درنظرگرفته شده بود که برای شاملین کورس؛ وسایل کار شامل ماشین های خیاطی، گلدوزی، کارگاه و تارقالین بافی، وسایل نجاری و فلزکاری نیز توزیع گردیده است.
این خانم افزود که بیشتر شرکت کنندگان این کورس، مربوط به ولسوالی های قوش تپه و درزآب بوده و تعداد کم آنها مربوط به ولسوالی فیض آباد و شهرشبرغان مرکز جوزجان میباشند.
ظریفه علاوه کرد که این پروگرام، میتواند در رشداقتصاد خانواده ها نقش کلیدی داشته باشد.
زرپیکی خانم ٣٥ ساله که چهارسال قبل، شوهرش را ازدست داده نيز گفت که دربخش گلدوزی، آموزش دیده است و یک پایه ماشین بامقدارى از مواد گلدوزی در اختیار دارد.
وى گفت: "حداقل بعد ازین میتانم با دوخت دستمال، پاچه، چادر و پشتی های گلدار، زند گی خوده به پیش ببرم."
اين مادر که یک دختر و یک پسردارد، علاوه کرد که شوهرش افسر اردوی ملی بود و در ولایت کندهار در نبرد با مخالفان مسلح کشته شد و اکنون وى و اطفالش، با برادر خود بطور مشترک زندگى مينمايند.
زرپيکى افزود: "ازاى که باردوش بيادرم بودم، رنج میبردم؛ حالى خوش استم که گلدوزی ميکنم و به بيادرمه هم کمک ميکنم."
اين خانم علاوه کرد که درجریان کار داخل کورس برای فروشات گلدوزى، دو دکاندار نیز با وى قرارداد نموده اند؛ آنها فرمایشات شانرا ارائه میکنند و وى برای آنها گلدوزی میکند.
شهاب الدین شهاب ریيس کار و اموراجتماعی جوزجان گفت: این نخستین پروگرامى نیست که برای خانواده های بی بضاعت و افراد پیوسته به دولت راه اندازی میگردد. سال گذشته نیز برای بیش از٥٠٠ تن ازاین افراد که درجمع شان ٢٠٠ خانواده از افراد پیوسته به صلح شامل بودند، پروگرام های آموزش حرفه، عملی گردیده بود.
شهاب افزود: "ما سلسلۀ تدویراین پروگرام هارا ادامه میدهیم و درنظرداریم تا درآیندۀ نزدیک برای اطفالى که درجاده ها مصروف انجام کارهای شاقه اند، نيز پروگرام های ظرفیت سازی و آموزشی را عملی نماییم که درحال حاضر، کارسروی آن روى دست است."
مقامات جوزجان ميگويند که طی سه سال اخیر، برای بیش از سه هزارتن از زنان بی بضاعت، پروگرام های آموزش حرفه عملی گردیده که برخی ازافراد آموزش دیده، برای فروش محصولات شان، به مارکیت های مختلف نیز معرفی شده اند.
